دکتر حامد فضل‌اله‌تبار عضو هیئت علمی دانشگاه دامغان و پژوهشگر برتر کشور: شناخت فضای کسب و کار مقدمه کارآفرینی است/طرح بورسیه صنعتی از مزایای زیادی برای صاحبان صنایع و دانشجویان برخوردار می‌باشد.
دکتر حامد فضل‌اله‌تبار در گفتگو با روابط عمومی دانشگاه دامغان در خصوص کارآفرینی به عنوان یکی از رسالت‌های دانشگاهی گفت: لازمه موفقیت دانشجویان در کارآفرینی، شناخت مناسب از فضای کسب و کار است.
وی در ادامه وضعیت صنعت در کشور را در مقایسه با فناوری روز دنیا عقب‌تر دانسته و خاطرنشان ساخت: این در حالی است که با توجه به رتبه علمی ایران در سطح بین‌الملل، ما از لحاظ دانشی که در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود در بسیاری زمینه‌ها جزو کشورهای برتر محسوب می‌شویم.
دکتر فضل‌اله‌تبار با اشاره به نسل‌های مختلف صنعتی یادآور شد: نسل اول یا انقلاب صنعتی اول، مبتنی بر مکانیزاسیون بوده، نسل دوم تولید انبوه با کمک الکتریسته، نسل سوم اتوماسیون، نسل چهارم زیرساخت های سایبرنیتیکی و استفاده از اینترنت اشیاء و نسل پنجم که از 2020 آغاز شده ترکیبی از سیستم های شناختی و human centric است؛ در واقع در حالی‌که جهان وارد نسل پنجم صنعت شده است، فناوری کشور ما در نسل دوم و بصورت خوشبینانه در نسل سوم زیست می کند؛ لذا فارغ‌التحصیل ما از لحاظ علمی دانش بالایی داشته، ولی این دانش کمتر در صنایع کشور کاربرد دارد.
عضو هیئت علمی دانشگاه دامغان در بخش دیگری از این گفتگو نگرش کارآفرینی در کشور را کار دستی دانسته، بدین معنا که به کسی معمولا کارآفرین گفته می‌شود که کارخانه‌ای تاسیس کند و چندین نفر در آن مشغول به کار شوند؛ کارخانه ای که به ناچار از لحاظ تکنولوژی در نسل ۲ صنعت قرار داشته و نیازمند نیروی کاری است که باید پای دستگاه بایستد، آن هم فارغ‌التحصیلی که حداقل ۴ سال آموزش دیده تا سیستم هوشمند طراحی کند!
دکتر فضل‌اله‌تبار پژوهشگر برتر کشوری در پاسخ به علت عقب‌ماندگی صنعت کشور گفت: در واقع یکی از مهمترین دلایل عقب بودن ما در فناوری مسئله تحریم است، چون قرار نیست هرکس خودش همه چیز را اختراع کند، بلکه در این دهکده جهانی ما باید بتوانیم تبادل دانش و فناوری داشته باشیم، ولی چون تحریم هستیم و نمی توانیم فناوری‌های نوین را وارد کشور کنیم این تعارض بین آنچه آموزش می‌دهیم و آنچه در بازار کار وجود دارد پیش می‌آید.
این عضو هیئت علمی دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه دامغان در پاسخ به راهکار دانشگاه برای توسعه صنایع و کارآفرینی با توجه به امکانات موجود گفت: در دانشگاه دامغان راه‌حل هایی چون بورسیه صنعتی و ایجاد کلینیک صنعت مورد بررسی قرار گرفته است؛ به عنوان مثال ما در شهرک‌های صنعتی دامغان شرکت های کوچک تولید درب و پنجره، تولید مبلمان و … داریم. در این طرح شرکت‌ها می توانند بخشی از نیاز نیروی کار خود را بصورت دانشجویی تامین نمایند؛ این امر به کارفرما کمک می‌کند از نیروی کار با انگیزه‌ای استفاده نماید که چون دانشجو است توقع مالی بالایی نداشته و بیشتر به دنبال کسب مهارت است، به علاوه چون جوان و خلاق است می‌تواند مسائل مورد مواجهه را شناخته و راهکار ارائه دهد. از طرفی چون دانشجویان از شهرهای مختلف کشور می‌آیند، امکان بازاریابی گسترده فراهم شده و می‌توانند کار را توسعه دهند؛ دانشجو نیز در این فرآیند در کنار تحصیل خود مهارتی آموخته و با فضای کسب و کار و بازار نیر آشنا می‌شود. در واقع دانشجو نیازهای بازار را شناخته و مشکلات و مسائل صنعت را نیز شناسایی کرده و پس از فراغت از تحصیل به کمک دانشی که می‌آموزد، می تواند با تاسیس شرکت‌های دانش‌بنیان حلقه واسط دانشگاه و صنعت شود.
دکتر فضل‌اله‌تبار در بخش پایانی این گفتگو بیان کرد که شرکت‌های دانش‌بنیان اغلب گروه‌های کوچک جوانی هستند که به حل مسائل خرد صنعت پرداخته و حل همین مسائل به ظاهر کوچک می‌تواند پازلی برای حل مشکلات بزرگ صنایع ما نیز ارائه نماید.
وی همچنین بروکراسی سنگین اداری را نوعی چوب لای چرخ اجرایی شدن طرح‌‌های صنعتی دانسته و ابراز امیدواری کرد با رفع این معضل، شاهد توسعه پایدار در صنایع کشور باشیم.
