کارگاه آموزشی «روش‌ها و فنون تدریس» با سخنرانی دکتر علیرضا سلیمی روز یکشنبه ۲۸ خرداد ماه به همت معاونت آموزشی و تحصیلات تکمیلی و با همکاری مرکز هم‌اندیشی اساتید دانشگاه دامغان برگزار شد.
در این کارگاه آموزشی در در سالن شهید سلیمانی مرکز همایش‌های بین‌المللی دانشگاه دامغان برگزار شد؛ دکتر علیرضا سلیمی دارنده بالاترین سطح کوچینگ جهانی و دکتری علم تمرین از دانشگاه آگسبورگ آلمان گفت: دانشگاه فرصت عالی برای تحول انسان‌هاست و دانشجو در فرصت حضور در دانشگاه فقط مدرک نمی‌گیرد؛ بلکه در عرصه‌های مختلف زندگی با توجه به منش و درک اساتید، رشد یافته و سطح او بالا می‌رود. وی در این راستا اثر تدریس و منش اساتید را بر دانشجو مهم ارزیابی نمود و رفتار اساتید را نه تنها در طول دوران تحصیل، بلکه در تمامی عرصه‌ها و شئونات زندگی فردی دانشجو دائمی دانست.
در ادامه عوامل درونی تغییر و آکولاد وجودی انسان شامل ادراک، احساس، اقدام، نتیجه و سطح ارائه شد. در قسمتی از این بخش به درک مفهوم اختلاف سطح اشاره و بیان شد: زمان‌ها برای افراد مختلف به هیچ وجه برابر نیستند و مطابق استاندارد جهانی باید به سطحی برسیم که یک ساعت با حضور استاد به اندازه ۱۰۰ برابر وقت دانشجو بدون استاد، فرایند آموزش و درک را جلو ببرد.
وی با تشریح سطوح آگاهی که شامل زیر آستانه‌های تاثیر، تحریک، عمل، تغییر و تحول است، تاکید کرد: اساتید با بالابردن سطح اگاهی، درک، قدرت و عشق در خود می‌توانند قدرت تاثیرگذاری را بر دانشجو افزایش داده و شاهد تغییر و تحول دانشجو به سوی رفتار متعالی پیش‌رونده باشند.
در بخش دیگر این کارگاه آموزشی لایه‌های انجام نشدن کار یا به اصطلاح اهمال‌کاری دانشجویان بررسی و تحلیل شد. در این زمینه اساتید با شناخت نوع نقص که می‌تواند ناشی از شکاف‌های دانشی، مهارتی، انگیزشی و محیطی باشد؛ آن را شناسایی و در جهت بهبود آن تلاش نمایند.
در ادامه شاخص‌ها و آیتم‌های مهم برای یک مدرس از دیدگاه آموزش در المان شامل تعهد درونی و بیرونی، خلاقیت و نواوری، نظم و دیسیپلین شخصیتی، آپدیت و بروز شدن، انعطاف‌پذیری و … بررسی شد و راهکارهای مناسب و اجرایی متناظر با آن ارائه گردید.
دکتر سلیمی در بخش تعهد تدریس تأکید کرد: این تعهد فقط به تعهد حین تدریس خلاصه نمی‌شود؛ بلکه تعهد قبل از تدریس و بعد از تدریس نیز بسیار مهم است.
در بخش پایانی کارگاه با اشاره به تغییرات اساسی شرایط آموزش و پژوهش و تحول مفهوم دانشگاه و دانشجو، شرط حیات و پویایی را در گرو پیش‌بینی و درک مناسب نیازها و آماده بودن اعضای هیات علمی برای تغییر دانست.
