دکتر محسن خادمی در گفت‌و‌گو با روابط‌ عمومی دانشگاه با اشاره به پیشینۀ تحصیلی و شغلی خود بیان کرد: بخش اول تحصیلات من در شهر اردبیل گذشت و پس از آن برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ زمین‌شناسی وارد دانشگاه تبریز شدم. در میان این دوره، با وقوع انقلاب فرهنگی و تعطیل شدن دانشگاه‌ها، در سازمان جهاد کشاورزی مشغول به کار شدم تا به نوعی از این تعطیلی دانشگاه، بهترین استفاده را ببرم. پس از سپری کردن این تجربۀ موفق و با بازگشایی دانشگاه‌ها، به تحصیل ادامه دادم در سال 1364 فارغ‌التحصیل و با چند ماه فاصله، برای گذراندن خدمت سربازی به مناطق جنگی اعزام شدم. پس از اتمام سربازی و انجام فعالیت در سازمان جهاد کشاورزی و پس از آن در سازمان زمین‌شناسی، همزمان با سال‌های آغازین تأسیس دانشگاه دامغان، در سال 1371 در این دانشگاه مشغول به کار و در سال 1394 بازنشسته شدم.

وی ادامه داد: در سال‌های آغازین حضور در دانشگاه دامغان، در سمت کارشناس مشغول فعالیت بودم و بعدا با گذراندن تحصیلات تکمیلی در دانشگاه شهید بهشتی، مدرک دکتری خود را اخذ کردم و به عنوان مدرس فعالیت خود را در دانشگاه دامغان ادامه دادم.

خادمی اضافه کرد: من از زمانی که وارد دانشگاه دامغان شدم، شوق معلمی در من زبانه کشید. رو‌به‌رو شدن با دانشجویان و ارتباط صمیمانه با این عزیزان بر این شوق و ذوق افزود و هنوز هم بعد از گذشت سالها، از دوستان دانشگاهی می‌خواهم که اگرچه در دانشگاه حضور ندارم اما هر زمان فیلد (عملیات زمین شناسی صحرایی) داشتید حتما به من هم بگوید چون من دوست دارم در کنار دانشجوها باشم. از اینکه در کنار این عزیزان با خوشی درس می‌خواندیم بسیار خوشحال می‌شدم. از این نظر، معلمی برای من شغلی عزیز و حتی می‌توان گفت مقدس است. علاوه بر تدریس و مباحث علمی، به دلیل عهده‌داری مسئولیت‌های گوناگون، ارتباط بهتری با دانشجویان داشتم و این ارتباط دوستانه هنوز هم که هنوز است پس از سالها، با بسیاری از دانشجوهایم برقرار است. معلمی فرصتی خوبی است که خداوند در اختیار هرکسی قرار نمی‌دهد و کسی که در این جایگاه قرار می‌گیرد باید سنگ تمام بگذارد.

دکتر محسن خادمی افزود:  متأسفانه با شیوع کرونا، ارتباط میان دانشجویان و دانش‌آموزان با اساتید و معلم‌ها بسیار کمرنگ شده است. من به پسر خودم که در کلاس‌های مجازی شرکت می‌کند می‌گویم تو باید چشمت در چشم استاد باشد و با هم‌کلامی و ارتباط موثر با استاد است که در کنار آموزش علمی، درس زندگی می‌آموزی. اما فعلا چاره‌ای نیست و باید با صبوری، در انتظار سپری شدن این روزها ماند.

وی با بیان دستاوردهای 30 سال تدریس خود ادامه داد: اولین تجربه‌ای که می‌توانم به دیگر اساتید و معلمان منتقل کنم، صبوری در حیطۀ تدریس است. باید به دانشجویان به چشم فردی نگاه شود که هنوز به طور جدی و کامل، وارد مسائل پیچیدۀ زندگی نشده و نباید از همان ابتدا با نگاه برتری‌طلبانه با آنها مواجه شد. بلکه باید با ایجاد روابط صمیمانه، ملاحظۀ آنها را هم داشت. بالاخره بعضی از این دانشجویان، از خانواده‌های خود دور شده‌اند و ناراحتند و این تغییر فضا نیز بر روحیه آنها تأثیر‌گذار بوده، لذا ایجاد فضای دوستی و برادری بسیار لازم و مفید خواهد بود.

خادمی به دانشجویان توصیه کرد: کسی که وارد دانشگاه می شود، با نگاه علم‌پژوهانه وارد می‌شود، اینطور نیست که تصادفا وارد این محیط شود، لذا اولین اولویت او باید جستجو و تحصیل علم باشد. دانشجویان عزیز باید بخش زیادی از این دوران زندگیشان را در راه کسب دانش صرف و در این مسیر از امکاناتی که با فکر و زحمت فراوان تهیه شده استفاده کنند. دانشجو باید اهل سوال باشد و هیچ مسئله‌ای را بدون دریافت جواب رها نکند. این عزیزان در کنار فعالیت‌های علمی، حتما یک فعالیت جانبی را هم پیگیری کنند. فعالیت در کانون‌های فرهنگی-هنری یا رشته‌های ورزشی به زندگی رنگ و بو می‌بخشید و گذر از شرایط دشوار را راحت‌تر می‌کند. لذا توجه به اینگونه فعالیت‌ها نیز دومین توصیه من به دانشجویان عزیز است. در کنار همۀ اینها، تفریح و گذراندن وقت با دوستان هم از شیرینی‌های دوران تحصیل است. بگذارید فردا، برای فردا باشد، البته برنامه‌‌ریزی و نگاه به آینده خوب است اما اینکه از امروزمان لذت نبریم که شاید فردا روز خوبی نباشد درست نیست.

وی در پایان افزود: از مسئولین دانشگاه که برای این گفت‌و‌گو زحمت کشیدند تشکر می‌کنم و امیدوارم روزهای پیش رو، بهتر از امروز باشد و این بیماری نیز هرچه زودتر از بین برود تا دوباره شاهد حضور با طراوت و شور دانشجویان عزیز باشیم.