حامد فضل الله تبار در گفت و گو با روابط عمومی دانشگاه با اشاره به پیشینۀ این طرح در دیگر کشورها بیان کرد: یکی از سازوکار‌های مدرنی که کشورهای مختلف برای همسو کردن فعالیت‌هایی که در صنعت رخ می‌دهد و تحقیقات و برونداد‌های حاصل از پژوهش‌هایی که در دانشگاه انجام می‌دهند، طراحی مکانیزم‌هایی است که باعث هم‌افزایی بین این 2 بخش شود. در بعضی از کشورها سیستم حاکمیتی هم پشتیبانی‌هایی از طریق اقتصادی یا  قوانین و مقررات الزام‌آور انجام می‌دهد و در بعضی مواقع هم نیازی به این‌ها نیست و یک فرهنگ کسب و کار و توسعه  علم و فن‌آوری وجود دارد تا صنعت و دانشگاه در کنار هم قرار ‌گیرند. تجربه هم نشان داده که در چنین کشورهایی، هم دانشگاه پیشرفت کرده و هم صنعت. به این دلیل که خواسته‌های صنعت برطرف شده و دانشگاه هم سعی کرده آنچه تئوری می‌دانسته را به عمل تبدیل کند، لذا ارزش افزودۀ بیشتری حاصل شده است.

وی ادامه داد: این بخش، مطالعه تئوری ما بوده که بیایم و ارتباط صنعت و دانشگاه را در کشور‌های دیگر مورد بررسی قرار دهیم تا به سازوکاری متناسب برای کشورمان برسیم. این مطالعه حدودا 3 سال به طول انجامید تا به یک جمع‌بندی رسیدیم که با طراحی یک سازوکار، میتوانیم این کار را انجام دهیم. از سویی دیگر، مطالعات میدانی نیز به منظور شناخت حوزۀ مطالعاتی و عملیاتی، ویژگی‌ها و شاخص‌های تأثیر‌گذار، در کنار توانمندی‌ها آغاز شد تا در طراحی بتوانیم به نتیجۀ اثر بخشی برسیم. لذا این مطالعات میدانی با تمرکز بر شهرک صنعتی دامغان کلید خورد.

فضل الله تبار افزود: در ابتدای این فاز، حدود 20 واحد صنعتی بازدید شد و با هر واحد جلساتی برگزار گردید و عارضه‌یابی به روش مشاهده برای این واحد‌ها به انجام رسید. در این گپ وگفت‌های دوستانه، با ویژگی‌های دوستان آشنا شدیم و معضلات ایشان را دسته‌بندی کردیم تا بفهمیم آیا دانشگاه می‌تواند به سمت حل این مشکلات برود یا خیر. این مرحله نیز یک سال تا 14 ماه زمان گرفت تا به یک جمع‌بندی رسیدیم.

وی ادامه داد: نهایتا یک گروه پایلوت متشکل از 5 شرکت موافقت کردند که وارد فاز مطالعۀ اولیه بشویم. در این مرحله برای کاهش ریسک، پروژه را دفعتا گسترش نمی‌دهیم، بلکه با یک گروه پایلوت به صورت محدود آغاز میکنیم و تا مرحله‌ای پیش می بریم که در صورت موفق بودن، بتوانیم به بقیۀ شرکت‌ها نیز سرویس بدهیم. شروع ایده تا رسیدن به این گروه پایلوت حدود 4 سال زمان گرفت.

عضو هیأت علمی دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه دامغان افزود: پس از تکمیل مطالعات میدانی، وارد فاز تخصصی شدیم و جلسات با شرکت‌ها به صورت یک‌به‌یک تشکیل شد و در نهایت، تعدادی معضل به صورت تفکیک شده برای هر واحد صنعتی شناسایی شد. بعضی از این مشکلات به صورت پایان‌نامه‌های دانشجویی تعریف گردید که در حال انجام است و بعضی نیز پروژه‌های عملیاتی است که اعضاء هیأت علمی به همراه تیمی که دارند مشغول آنها هستند.

وی با اشاره به دیگر ابعاد کلینیک صنعت گفت: منابع انسانی ما که دانشجویان و اعضاء هیأت علمی هستند درکنار منابع سخت‌افزاری مانند آزمایشگاه‌ها و کارگاه‌ها، ظرفیت‌های دانشگاه به حساب می‌آیند که در کلینیک صنعت منتفع خواهند شد. مسیر‌های دورۀ حضور در جامعه مربوط به اعضاء هیأت علمی نیز شناسایی شده و پتانسیل‌های آن طراحی گردیده و در حال اطلاع‌رسانی است و اعضاء محترم هیأت علمی، فرصت حضور در صنعت جامعه را خواهند داشت. طبق بررسی‌هایی که انجام شده، یک دانشجو در کنار تحصیل، می‌تواند 20 ساعت در هفته، مشغول به کار باشد. طرح غنی‌سازی این 20 ساعت هم طراحی شده است اما با توجه به اینکه به دلیل کرونا، دانشجویان حضور ندارند، اجرایی نشده و با حضور دانشجویان، قابلیت اجرا خواهد داشت. در این طرح، دانشجو هم می‌تواند در کنار تحصیل، آنچه را به صورت تئوری یاد گرفته، در عمل تجربه کند و هم مهارت جدیدی بیاموزد.

فضل الله تبار خاطرنشان کرد: به مرور واحد‌های دیگری نیز به کلینیک صنعت، اضافه خواهد شد و در آینده، ما کلینک معدن و کلینیک کشاورزی و صنایع تبدیلی را نیز خواهیم داشت که با توجه به معادن شهرستان و معضلات کشاورزی سنتی در آن، به سمت حل معضلات و ارتباط بیش از پیش این حوزه‌ها با دانشگاه حرکت کنیم.